Ginette DUTERTRE

Au luenh, dab un planhet, lo vent que s'es anonçat

E qu'ei vist los nubatges enholats

En troupéu sarrat qui ne sab pas on anar :

Lo cèu qu'es trop grand, n'i a pas cots per s'cashar.

Las huelhas mòrtas, en un vòl espaurit

Dashan l'endret qu'aven causit per morir

E que viran en eishami dunca se pausar,

Trotinejar e cercar un trauc p'r i damorar.

« Barra'p, brave gent ! Qu'es jo qui som lo mèste

E qu'ei decidat uei que seri la mei hèsta.

Que som mei hòrt que lo bòsc, la terra e la mar.

N'i a pas sonque la pèira qui pòt me résistar ».

Los arbes, segutits per cohats de violencia,

Retienen las brancas qui cridan de sofrença.

Los tròç de lenha seca que volan de tot bòrd

E s'abattan en l'èrba i atender la mòrt.

Qui es aqueth sauvatge qui hè la mar deviener hòla,

Las vagas araujosas, emposoada l'aigòla ?

Lo pòrt, dab los batéus l'un contre l'aute clisquats,

Sembla un cemitèri de grans insectes brisats.

Que l'enteni bramar com ua besti largada,

Que l'enteni pilar ua fenestra mau barrada,

Trucar a la mei pòrta, e'm pensi pr'm har por

Quan som bien tranquila jasuda a la calor.

Mès es lo même qu'i vei l'endoman matin

Balançar tendrement las agulhas deu pin,

Caressar lo peu blond de la beròlha mainada,

Descoifar los pétales de la rosa fanada ?

Lo so qu'aluca lo son caroalh ardent.

Un nubatjot rose que s'estira e vin transparent.

Tot qu'anonça radiosa la jornada

E qu'am oblidat d'ger la maishanta bohada.

Los arbes que's tienen drets, las hoelhas que fremishan,

Las brancas repausadas, aus auseths que s'ofrishen

La maison que s'en arit, las fenestras obiertas

E lo casau qu'es plenh de frescas savors naveras.

La mar, bèra e blua, que s'estalla, apaizada.

Las vagas que clapòtejan en amorosas lacadas

E qu'espii s'en anar au lenh a l'orizont

Un batèu, blanc, dab la sua ala de parpalhon.

Pour revenir au sommaire du capitol, cliquer ici