Peira

DE PEIRA E D'OMPRA

Ginette DUTERTRE

En passejant los nos pas de bagants retreitats

E deishant au hazard las possibles encontras,

En ua virada d'un camin, còp sec, qu'am trovat

Ua maison aroeinada, hèita de pèira e d'ompra.

Qu'èra ua anciana bòrda, pleina de mistèri.

Ua ròsa qu'i puntava enqüèra en lo defunt casau

E solets abitants, qu'i cantava un grit

E un lausèrp que s'arajava sus un calhau

De la maison de pèira e d'ompra.

Ua vinha hòula que rampava en libertat

Dab hoelhas frescas au mitan de las ortigas.

Ua platana qu'i daunejava en majestat

E un higuèr, lhèu, que balhava enquèras higas

A la maison de pèira e d'ompra.

Dus arròdas de bros que'ns parlavan deu passat

E un bormet, un tenedelh, ua lapinèra,

Praubes objets desmodats, torts e ronhats,

Que poiriven, apielotats en la hornèra

De la maison de pèira e d'ompra.

La gèira, dab los sons dits griputs, qu'avè pujat

E tissat, sus un mur, com un vert palhasson.

Las sègas, dab las camas travadas, qu'aven ganhat

E boçat un gran tròç de l'abitacion

De la maison de pèira e d'ompra.

Qu'i avè sonque gaspas sus lo teit desteulat,

Ua sòlid carpenta tilhuda a la misèria.

Las acianas fenèstras qu'èran dus grans horats

Qui, com oelhs crevats, n'espiavan pas mei la tèrra

De la maison de pèira e d'ompra.

La porta qu'a cridat quan shens hont que som entrada

Un gahùs que s'es envolat, (qu'èra lo mèste de l'endret)

E un chic espaurida qu'em som avançada

En silenci, en aqueth monde de secrets

De la maison de pèira e d'ompra.

Ua armada de tardanhas qu'avè poblat

Los angles dab hamacs de seda blanca,

Mès en espiant melhe, qu'ei devinat

L'aiguèr, la cheminèia e puish la pòrta de la crampa

De la maison de pèira e d'ompra.

E brusquement, qu'em som sentida entornejada

En pensant a totas las generacions

Qui, aci son vadudas, mòrtas e aimadas,

E òc ! … qu'era enqüèra viva l'amna d'aquera maison,

De la maison de pèira e d'ompra !